Wat zeg je als grootmeester Luigi Scapicchio je vraagt om een gastles te geven in de holy grail van het barbieren? Daar kan je alleen maar volmondig JA op antwoorden, toch?
Stijn van Romain in Bovino, Italië
Stijn (ook wel Steven Romain genoemd omdat geen enkele anderstalige de naam Stijn uitgesproken krijgt) reisde al wel eerder naar Bovino in Italië. In gezelschap van het team of met Thomas Gryson en Otis Weewouters als getuigen. Nu zal Stijn voor het eerst alleen reizen naar het prachtige Bovino.
Het voelt best spannend om de veilige Romain barbershop in het mooie Gent achter te laten om helemaal alleen af te reizen naar Italië. Velen zien enkel de glamour van het reizen en naar deze plekken gaan. En het is fantastisch om deze kansen te krijgen en me te mogen bewegen in het summum van de barbierswereld, maar het reizen zelf is toch ook een grote waiting game en behoorlijk vermoeiend. Na een toch wel zwaar en pakkend afscheid begint de reis – en voor de lege momenten nam ik een waslijst digitale taken mee, zoals het schrijven van blogs.
Ik mijmer op de luchthaven wat weg. Na de geslaagde passage van de Italiaanse gastleraars bij Scapicchio Academy Belgium in ROMAIN kriebelt het extra hard om la famiglia terug te zien. Wat een heerlijk bende is dat toch, die zichzelf niet serieus neemt, maar die bloedernstig wordt wanneer het op hun vak aankomt. Daarvoor staat ROMAIN ook. We hebben wel allemaal een hoek af, maar zijn zeer serieus met ons vak bezig.
Een Belg en een Siciliaan in een taxi
Het klinkt als een scène uit een komische film, maar het is gewoon Stijn en Frank.
Wanneer ik geland ben werd ik immers al opgewacht door mijn mede guest teacher: meesterbarbier Frank, een kleine, supergezellige en energieke Siciliaan die even bezield is door het scheren als mezelf. Het is altijd leuk om elkaar in ‘t echt weer te zien na vele contacten via WhatsApp.
We delen omwille van het late uur een taxi om van Bari naar Bovino te rijden. Tijdens de rit babbelen we bij en allebei kijken we uit naar het weerzien met de familie. Die kleine momenten in de taxi zijn achteraf gezien zalige kleine ogenblikken die we moeten koesteren.
Warm welkom in Bovino
Het is al middernacht gepasseerd als we eindelijk in Bovino arriveren. Zowel ik als meesterbarbier Frank waren pompaf van de reis en liefst wilden we naar onze kamer gaan om er even te rusten. Tegen halfeen arriveerde onze taxi dan eindelijk bij de Scapicchio’s.
Luigi Scapicchio herkende ons uiteraard direct en begroette ons met die hartverwarmende brede glimlach. De cursisten en de andere meesterbarbiers zaten nog in het lokale cafe. We gingen hen kort maar hartelijk begroeten, maar daarna was onze pijp uit en gingen we direct ons bed in. Heerlijk!
Gemeentehuis wordt klaslokaal
Na een korte nachtrust waren we toch fris genoeg om monter aan de dag te beginnen. Het was onze taak om in het gemeentehuis (jaja!) van Bovino de opleiding barbieren te geven. De zaal stond mooi klaar en is een fantastische locatie. Na wat wennen en connectie maken in het Frans, Duits en Engels vlogen de cursisten erin.
De dag startte met een geschiedenisles over the origin story van de familie Scapicchio en een presentatie van wat ze van de cursus mochten verwachten.
Toch even stilstaan bij de woorden van grootmeester Enzo Scapicchio. Hij wil oprecht de ambacht doorgeven aan barbiers om zo de correcte manier van de Italian shave te overleveren. Want wanneer hij stopt met werken, kan er niemand die 200 jaar geschiedenis verderzetten. Chance dat hij goed bezig is met dat doorgeven ;).
We starten met de basics en stap voor stap leren de cursisten de knepen van het vak. Ze leren het open scheermes correct hanteren, de scotch tape aanbrengen, hoe je juist moet stroppen, enz. Geweldig om te zien hoe de cursisten zichtbaar bijleren en beter worden in het scheren met een echt open scheermes. Na een harde en intensieve dag voor zowel de cursisten als de leerkrachten is het tijd om ons even op te frissen en daarna uiteraard uitgebreid te genieten van de Italiaanse lokale keuken.
Grootmeester in peignoir
Ook dit vind ik helemaal deel uitmaken van de cursus. Die echte Italiaanse sfeer opsnuiven met de locals: zalig. Al moet ik zeggen dat ik zo vermoeid was door de hele dag andere talen te spreken, dat ik bijna wandelend in slaap viel.
Maar niet gaan slapen vooraleer ik nog even met barbier Frank langsging bij grootmeester Enzo om hem expliciet te bedanken en te benadrukken dat we echt wel nog meer willen bijleren. Het was een mooi moment om je grote idool te zien in zijn thuissituatie en een peignoir. Fantastisch moment om deze scheergod te zien als een mens. Een zeer nederige mens die het echt goed voor heeft om zijn passie en levenswerk door te geven.
I take you to the barbershop
De tweede cursusdag vindt plaats in de barbershop van de familie Scapicchio, in mijn ogen het walhalla van de scheerwereld. Daar liggen echte relikwieën. En ze liggen er niet enkel passief in de vitrine, maar worden ook effectief gebuikt. Dagdagelijks. Ongelofelijk.
Terug binnenstappen in de barbershop van de familie Scapicchio was thuiskomen dankzij die typerende heerlijk geurmélange van de shop. De zware geuren van sandalwood en houterige geuren met toch weer dat muffe van het oude leer en de oude stoelen gemixt met een kleine tint van citrus en frisheid van het zuiden van Italië. Het dorp staat dan ook gekend voor zijn Limoncello en olijfolie. Wat een combo! Op deze geuren gaan we nog verder werken met Krist Lefebre van Miglot. We zouden graag in samenwerking met Miglot een heerlijke parfum willen uitbrengen van deze ervaringen die ik heb meegemaakt. Hoe fantastisch zou het niet zijn om altijd een stukje Italië mee te dragen via een Gents parfum. — Soit, later meer daarover, want ik ben hier aan het afwijken van mijn verhaal.
Modellendag
Voor de studenten hun opwachting maken, steken we als teachers nog even de koppen bijeen. Vandaag werken ze met modellen.
Doorheen de dag moet ik een paar keer in mijn arm knijpen. Nooit gedacht dat ik dit zou doen, maar het gebeurt echt: ik geef les over mijn passie. Ik wist niet dat ik dat in me had, en ik wilde dit ook nooit commercialiseren. Maar je ziet: als je je passie volgt, vragen mensen je daar dus zélf naar. Dit vak is echt een niche van een niche, waardoor mensen die jouw passie delen ook absoluut willen bijleren en dus mega dankbaar zijn als je een cursus aanbiedt om je kennis te delen.
De laatste scheerbeurt daagde Luigi me uit om een 12/8 scheermes van GB te gebruiken. Je kan net zo goed met een halve bijl scheren. Een ongelofelijk scheermes. Een monster. Typisch Luigi om ons altijd weer eens op de proef te stellen. Gelukkig heb ik grote handen en voelde het zelfs zeer comfortabel aan. Op het einde van de scheerbeurt was de cursist — die zich trouwens al 12 jaar niet had geschoren — zeer tevreden en had niets afwijkends gevoeld. Doel geslaagd.
Respect: een drijfveer
We krijgen veel respect gedurende de hele opleiding. Ook van de cursisten, en dat is toch wel een drijfveer. Respect en nederigheid zijn cruciaal, want je kan altijd van iemand iets leren. Het is niet dat wij het warme water hebben uitgevonden, maar wij geven door wat we kunnen. Topbarbiers met zeer goed draaiende zaken komen daarvoor naar ons om specifiek dat aspect te leren, maar uiteraard kunnen wij dan ook nog zo veel leren van hen.
Het is een vak waar je eindeloos in kan groeien en leren. Misschien dat ik daarom zo leuk vind om echt meester te zijn in dat ene kleine dingetje wat voor vele barbiers wordt gemeden als de pest. Toch vind ik dat dit de basis is van een barbier. Als je niet kan scheren met een shavette, laat staan met een open scheermes, dan ben je een herenkapper en geen barbier. Als je dan nog eens scheert met een echt open scheermes, dan is het echt wel next level. Maar soit, een mening geven kan soms wenkbrauwen fronzen – en ieders visie kan naast elkaar bestaan.
Uiteraard sluiten we de dag af met goede maaltijd en veel gelach op zijn Italiaans. De groep Franse cursisten wist zeker en vast hoe je er een feestje van kan maken. Maar ik was zelf doodop en heb het gelukkig rustig aangedaan. Voor mij is dit wel ontspanning maar ook vooral een job. Al is het wel de zaligste job in de wereld!
Home sweet home
Na nog een snel maar hartelijk afscheid van Enzo Scapicchio in de barbershop, vertrekken Frank en ik terug naar de luchthaven.
Ik ga ze uiteraard missen en gelukkig laat het weerzien nooit lang op zich wachten. Moe maar tevreden arriveer ik in mijn habitat: ROMAIN in Gent.
Written by : Stijn De Sutter
